·95·

Mason keek naar de zesde man, die naast de Malibu stond. Hij liet hem naar voren komen. De man was halverwege de vijftig en droeg een licht windjack, hoewel het warm was en er geen zuchtje wind stond. Hij hield een sig 9mm losjes in zijn rechterhand. Hij was vijf centimeter kleiner dan Puller, maar ongeveer tien kilo zwaarder, en hij zag er keihard en gemeen uit, bereid om iemand te doden.

Mason zei: ‘Dit is Sergei, Puller. Hij heeft in het Sovjetleger gezeten. Hij is gespecialiseerd in pijn, dat wil zeggen, in het toebrengen daarvan bij anderen. Hij brengt je nu ergens heen en gaat dan met je aan het werk. Hij zal je een paar van zijn technieken laten zien. Hij is werkelijk de beste in zijn vak.’

Puller keek naar de andere man, die met een hooghartig gezicht naar hem terugkeek.

‘Het Sovjetleger?’ zei Puller. ‘Jullie zijn vechters van niks. Jullie hebben je door een stelletje woestijnboeren uit Afghanistan laten verslaan.’

Sergei wendde zijn blik af. Zijn zelfverzekerdheid maakte plaats voor moordlust.

Mason zei: ‘Volgens mij was dat niet je verstandigste zet, Puller.’

‘Heb ik je gekwetst, Sergei? Was jij een van de kerels die niet het lef hadden om met een geweer rond te lopen? Hielden ze jou in de achterhoede om aan de kerels te werken die niet konden vechten?’

Sergei keek nog woester. Dat was Pullers bedoeling. Mensen die kwaad waren, maakten fouten. Puller kwam langzaam een stap dichterbij.

Mason zei: ‘Ik zal je vertellen wat er gaat gebeuren, Puller. We brengen je naar een plaats waar Sergei je heel veel pijn zal doen terwijl ik toekijk. En ten slotte zullen we je voorgoed uit je lijden verlossen. Ik heb twee keer geprobeerd je met bommen uit te schakelen, en beide keren ging het mis. Maar hoe zeggen ze dat ook weer? Drie keer is scheepsrecht.’

Puller spreidde zijn armen en gebruikte die beweging om hun aandacht af te leiden en ongemerkt nog twee stappen naar voren te komen. Hij zei: ‘Dus dat is het plan? Ik hoop dat je niet te lang bezig bent geweest om het uit te denken, Joe, want het is een plan van niks.’

‘Ik vind het anders een prima idee. En ik heb nog meer plannen achter de hand, Puller. Die heb ik altijd. Of Strauss nu in de federale gevangenis zit of niet, ik maak dat ik hier wegkom. En probeer je maar niet te verzetten. Want dan schieten we je hier ter plekke neer.’

Puller haalde zijn schouders op. ‘Nou, laat het dan maar achter de rug zijn. Ik heb vandaag nog meer te doen.’

Voordat Sergei zelfs maar zijn wapen omhoog kon brengen, sloeg Puller toe. De rand van zijn iPod was zo scherp geslepen als een ka-bar-mes van de Rangers.

Even later was de hele voorkant van Sergei’s hals opengehaald. De Rus viel ruggelings tegen de auto, terwijl het bloed over zijn borst liep. Puller greep Sergei bij zijn kraag vast, draaide hem om en sloeg het wapen uit Masons hand. Hij liet de Rus op de grond vallen om hem te laten doodbloeden. In het volgende moment sloeg hij zijn arm om Joe Masons hals, draaide zich snel om, tilde de man van de grond en ramde hem met zijn hoofd dwars door de voorruit van de Malibu.

Mason lag languit op de motorkap, zijn hoofd een bloederige pulp. Puller wist niet of hij dood was of niet. En het kon hem niet schelen.

Hij boog zich dicht naar de man toe en zei zachtjes: ‘Dat was voor brigadier Samantha Cole.’

Hij draaide zich om naar Masons overgebleven mannen. Ze richtten hun wapens op hem, maar waren verstijfd door de pure woestheid van zijn aanval.

Ze zouden niet lang verstijfd blijven.

Twintig Rangers doken in volledige camouflage-uitrusting op uit het niets en richtten hun mp5’s op de vier mannen. Een verhouding van vijf tegen een. De vier maakten geen schijn van kans meer op een overwinning.

Ze lieten meteen hun wapens vallen.

Toen ze werden geboeid, Mason uit de voorruit was getrokken en Sergei in een lijkenzak was gestopt, kwam generaal Julia Carson het bos uit. Ze keek even bij Mason en liep naar Puller toe. Ze gaf hem een fles water.

‘Je zult wel dorst hebben gekregen.’

‘Ja, van het hardlopen. En bedankt voor de tijd die je me met Mason alleen liet zijn.’

‘Nee, ik moet jou bedanken. Ik mocht er graag naar kijken.’

‘Is Mason dood?’

‘Nee. Hij heeft nog een hartslag. Maar die is wel zwak.’

‘Zeg tegen de ambulance dat ze de tijd moeten nemen.’

Ze glimlachte. ‘Begrepen.’

‘Niet dat we het nodig hadden, maar ik neem aan dat je het allemaal hebt opgenomen?’

Carson hield een usb-stick omhoog. ‘Je weet dat het Amerikaanse leger surveillance erg serieus neemt. Al denk ik dat we de beelden waarop jij de Rus en Mason uitschakelt wel kwijt kunnen raken. Wie hoeft daar nou iets over te weten?’

Hij glimlachte. ‘Ik verwachtte niet zoveel nuancering van jou, generaal Carson.’

Ze beantwoordde de glimlach. ‘Ik zit vol verrassingen. En het is buiten diensttijd, dus zeg maar Julia.’

‘Oké, Julia.’

Ze keek naar de mannen die werden weggebracht. ‘Het ging dus allemaal om geld.’

‘Blijkbaar. Hoe zit het met die kernbommen?’

‘Die zijn nog niet op de markt. We krijgen ze wel in handen. Het is het enige onderhandelingsmateriaal dat die kerels hebben, als ze nog aan de doodstraf willen ontkomen.’

Puller keek naar zijn beschadigde auto. ‘Daar kan ik nu niet mee rijden.’

‘Maak je geen zorgen. Ik geef je een lift.’

‘Dank je.’

‘En misschien kunnen we dan iets drinken.’

‘Misschien wel.’