·29·

Veertig minuten later zag Puller dat Cole de rand optilde van de losse bekleding van de bank waarop de lijken waren aangetroffen. Hij gaf haar een Maglite en ze scheen ermee onder de bank.

‘Ik heb iets,’ zei ze. Ze haalde een hondenbot en twee plastic hondenspeeltjes tevoorschijn.

‘Dat was blijkbaar de geheime bergplaats van het beest,’ zei Puller. ‘Verder nog iets?’

Ze probeerde zich verder onder de bank te schuiven.

‘Wacht even,’ zei hij. Puller tilde het ene eind van de bank een meter omhoog. Cole keek vanaf de vloer naar hem op. ‘Jij gebruikt je hersenen. En je spieren.’

Hij keek omlaag. ‘Een stukje karton, misschien van een pakje.’

‘En dit!’ Cole pakte een stukje groen papier van de vloerbedekking en stond op. Puller liet de bank weer zakken.

Ze keek naar het stukje papier en gaf het aan hem.

‘Het zou de rand van een bonnetje voor aangetekende stukken kunnen zijn.’

‘Ja, maar waar is dan de rest? Moeten we een röntgenfoto van de maag van die hond laten maken?’

‘Misschien hebben de mensen die Wellman hebben vermoord het meegenomen. Misschien dachten ze dat de hond het pakje had weggesleept en ergens verstopt. Ze keken onder de bank, en daar lag het.’

Cole keek verbaasd. ‘Maar hoe wisten ze zelfs maar van het bestaan ervan?’

‘Ze hebben de Reynolds’ ondervraagd. De kolonel heeft hun misschien verteld dat ze een pakje verwachtten.’

‘Waarom hebben ze het dan niet gewoon onderschept? Ze hadden in het huis kunnen zijn toen Reed het pakje kwam brengen. Ze hadden ervoor kunnen tekenen. Ze hadden voor de Reynolds’ kunnen doorgaan zoals die kerel aan de overkant deed alsof hij Eric Treadwell was. Reed heeft ons verteld dat hij niemand van hen kende. Hij zou het verschil dus niet hebben gemerkt. Hij wilde alleen maar een handtekening op dat stukje papier.’

‘Maar als ze nu eens pas later over dat pakje hoorden? Toen het hier al was afgeleverd?’

‘Ik kan je niet helemaal volgen, Puller.’

Hij ging op de rand van de bank zitten. ‘Reed zei dat hij aan de deur was omdat hij een handtekening moest hebben. Dat betekent dat het bijzondere post was. Maar hij zei niet wat er met het pakje is gebeurd. Waarom zou er zo’n pakje naar de Halversons gaan? Die zijn met pensioen. Uit de running. Vandaag herinnerde Reed zich dat het in werkelijkheid voor de Reynolds’ bestemd was, maar dat heeft hij niet aan de politie verteld. Hij heeft alleen verteld dat het een pakje was waarvoor hij een handtekening moest hebben. De moordenaars hebben misschien gewoon dezelfde redenering gevolgd als wij. Een postbode aan de deur vanwege een pakje. Wat zat er in het pakje? Daar moesten ze achter komen.’

Puller keek uit het raam. Lan Monroe stopte net voor het huis. ‘Zullen we Lan vragen wat er op zijn lijst van sporenmateriaal staat?’

‘Oké, maar ik voorspel dat het pakje er niet op staat.’

‘Dat moeten we dan bevestigen.’

Vijf minuten later hadden ze hun bevestiging.

Geen pakje.

Lan keek zorgelijk de kamer rond. ‘Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt.’

‘De hond heeft het misschien opgegeten,’ zei Cole, wat haar op een norse blik van Puller kwam te staan. ‘Ik laat de dierenarts een röntgenfoto maken.’

‘Het is papier. Waarschijnlijk is het niet op een röntgenfoto te zien, of anders heeft het beest het al verteerd en uitgepoept.’

Coles telefoon zoemde. Ze keek op het schermpje en was blijkbaar verbaasd.

‘Wie is het?’ vroeg Puller.

‘Roger Trent.’

‘Onze mijnmagnaat.’

De telefoon bleef overgaan.

‘Moet je niet opnemen?’ vroeg Puller.

‘Ja, dat moet maar.’

Ze klapte de telefoon open. ‘Hallo?’

Ze luisterde, probeerde iets te zeggen en luisterde toen nog wat meer. ‘Dat is goed,’ zei ze ten slotte. ‘Tot dan.’

Ze klapte de telefoon weer dicht.

‘Nou?’ vroeg Puller.

‘Roger Trent wil me spreken. In zijn huis.’

‘Waarom?’

‘Hij zegt dat hij met de dood bedreigd is.’

‘Ga dan maar.’

‘Waarom kom je niet met me mee?’

‘Waarom? Heb je hier graag hulp bij?’

‘Dat kan nooit kwaad. En ik merk dat je nieuwsgierig bent naar die man. Op deze manier kun je hem persoonlijk ontmoeten.’

‘Laten we gaan.’