·38·

Cole kwam de kamer weer in. ‘Nou, Meghan is meer geïnteresseerd in de calorieën die ze wil kwijtraken dan in een praatje met haar tante.’ Ze hield op met praten toen ze haar zus kwaad naar Puller zag kijken.

‘Alles in orde?’ vroeg ze met een blik op hem.

Hij zei: ‘Ja, alles is helemaal in orde.’

De deur ging weer open.

‘Randy?’ riep Cole uit.

Randy Cole had zich opgeknapt sinds Puller hem voor het laatst had gezien. Hij droeg een schone spijkerbroek, een zwart T-shirt en loafers. Zijn haar was netjes gekamd en hij had zich geschoren.

Sam Cole keek oprecht verrast maar ook blij.

Jean keek verbaasd maar niet ongelukkig.

Randy kwam naar voren en Cole omhelsde hem. ‘Hoe gaat het, vreemdeling?’ zei ze luchtig. Puller nam aan dat ze de spanning bij voorbaat wilde wegnemen.

‘Het gaat wel,’ zei Randy. Hij keek Puller aan. ‘Ik zag je bij Annie’s Motel.’

‘Ja.’

‘Ben jij de militair waar iedereen in de stad het over heeft?’

‘Ik geloof van wel.’

‘Ik wilde ook dienst nemen.’

‘Waarom heb je dat niet gedaan?’ vroeg Puller.

‘Afgekeurd. Mijn ogen waren niet helemaal goed en er was ook iets met mijn borst. Waarschijnlijk doordat ik mijn hele leven al die frisse lucht had ingeademd.’

Jean zei: ‘Laten we aan tafel gaan.’

De eetkamer was groot. De lambriseringen waren van zebrahout en hadden genoeg lijstwerk en medaillons om in een paleis niet te misstaan. Ze gingen aan het ene eind van een antieke Sheraton-tafel zitten die zo lang was dat hij met drie voetstukken overeind moest worden gehouden.

Randy wreef met zijn hand over het glanzende hout. ‘God, die steenkool betaalt goed, grote zus.’

‘Ben je hier nooit eerder geweest?’ vroeg Puller. Hij zat naast Randy en had hem met grote ogen van verbazing naar het luxueuze interieur zien kijken.

Jean zei vlug: ‘Niet omdat hij nooit is uitgenodigd. Daarom verbaasde het me zo je vanavond te zien, Randy. Je bent nooit op mijn eerdere uitnodigingen ingegaan.’

Puller keek even naar Randy. De Trents waren al zo lang getrouwd en Randy was nooit bij hen thuis geweest? Toen schoot hem een mogelijk antwoord te binnen.

‘Hoe lang wonen jullie in dit huis?’ vroeg hij aan Jean.

Ze hield haar blik op haar broer gericht. ‘Vijf jaar. Het duurde heel lang om dit huis te bouwen. Dat heeft heel wat werkgelegenheid opgeleverd.’

‘Ja,’ zei Randy. ‘Hé, zus, waarom laat je je man niet nog een paar van deze huizen bouwen? Dan is het hele werkloosheidsprobleem hier in de county opgelost.’

Jean lachte ongemakkelijk. ‘Ik denk dat we meer dan genoeg ruimte hebben, Randy.’

‘Verdomd jammer,’ zei Randy.

‘Maar je weet dat je een baan bij Trent kunt krijgen wanneer je maar wilt,’ zei ze.

‘En welke baan dan wel?’ vroeg Randy. ‘Vicepresident? Financieel directeur? Chef-reetlikker?’

Cole wendde zich tot Puller en zei vlug: ‘Randy en onze vader werkten voor Trent Exploration.’

‘Wat deden ze?’

‘Steenkool zoeken,’ zei Randy. ‘En daar waren we verdomd goed in.’

‘Ja, dat waren ze,’ beaamde Jean. ‘Ze vonden rijke steenkooladers op de onwaarschijnlijkste plaatsen.’

Randy zei: ‘Pa had niet gestudeerd. Hij had amper de middelbare school afgemaakt. Daarna had hij een tijdje bij de marine gezeten. Maar hij wist hoe je een geologisch rapport moest lezen. En hij kende deze omgeving beter dan wie ook. En hij heeft mij alles geleerd wat hij wist.’ Hij keek Jean aan. ‘En ik weet er nu meer van dan wie ook. Zelfs meer dan Roger met al zijn dure apparatuur.’

‘Daarom zou het ook volkomen logisch zijn als je weer voor hem ging werken.’

‘Nog meer geld voor hem verdienen, bedoel je?’

Cole zei: ‘Randy, als...’

Randy onderbrak haar: ‘Hé, kun je hier ook iets te drinken krijgen?’

Cole zei: ‘Hoe ben je hier gekomen, Randy? Lopend of met de auto?’

‘Ik ga niet dronken achter het stuur zitten. Misschien blijf ik hier slapen. Hé, Jean, heb je ruimte voor me? Kom ik weer eens bij de familie logeren. Net als vroeger.’

Ze zei vlug: ‘Natuurlijk, Randy. Dat zou ik leuk vinden.’

‘Nou, misschien doe ik dat ook niet. Misschien heb ik morgenvroeg iets te doen. Of zelfs vannacht.’

Puller keek even naar Randy en probeerde zijn pupillen te zien. Hij ademde langzaam in. Geen alcohol. Hij keek op tijd naar Cole om te zien dat zij hetzelfde deed.

Puller zei: ‘Geloof je dat je in Drake blijft?’

Randy grijnsde en schudde zijn hoofd. ‘Man, ik geloof niet dat ik waar dan ook blijf.’

Cole zei: ‘Randy, het is niet logisch wat je zei.’

Randy stootte Puller met zijn elleboog aan. ‘Ze vinden dat alles logisch moet zijn, Puller. Ik doe niet aan die onzin. Jij wel?’

Puller voelde aan dat Randy geen antwoord verwachtte en zelfs niet wilde, en dus zei hij niets. Hij keek naar de twee zussen. Toen naar de broer. Het was duidelijk wat er ontbrak.

Pa en ma.

Cole had gezegd dat ze dood waren.

Het huis was vijf jaar oud. Randy was hier nooit geweest.

Hij vroeg zich af of pa en ma vijf jaar geleden gestorven waren.

Hij keek Cole weer aan. Hij wilde iets zeggen, maar het leek wel alsof Cole zijn gedachten kon lezen. Ze keek hem smekend aan. Puller sloot zijn mond en sloeg zijn ogen neer.

De maaltijd werd opgediend. Er waren vier gangen, en die waren allemaal goed. De Trents hadden blijkbaar niet zomaar een kok maar een heel goede. Puller wist zich niet goed raad met zijn houding toen een bediende de soep opschepte en zorgvuldig elke gang serveerde. Maar als hij was opgestaan om zichzelf te bedienen, zou hij de dienstmeisjes misschien in grote verlegenheid hebben gebracht.

Meer dan een uur later gingen ze met een volle buik van tafel. Randy veegde zijn mond een laatste keer aan zijn servet af en dronk zijn glas met naar Puller vermoedde heel dure rode wijn leeg. Toen hij een kind was, had zijn vader hem en zijn broer meegenomen naar de Provence en Toscane. Hoewel de jongens nog te jong waren geweest om te drinken, zelfs voor Europese begrippen, had hun vader hen veel over wijn geleerd. De generaal was een kenner en verzamelaar geweest. Het kon ook geen kwaad dat hij vloeiend Frans en Italiaans sprak.

‘Bedankt voor het bikken,’ zei Randy. ‘Zwem je nog in die betonnen vijver, Jean? Bewaar je dat meisjesachtige figuur van je voor de ouwe Roger?’

Cole keek Puller verlegen aan. ‘Randy, ik geloof niet dat je je Beverly Hillbillies-act hoeft op te voeren voor agent Puller.’

‘O, het is geen act, agent Puller. Ik ben typisch blank uitschot met rijke familie. Maar ik verdom het om kapsones te krijgen. Laat dat een les voor je zijn. Vergeet nooit waar je vandaan komt.’

‘Moet ik een kamer voor je in orde laten maken, Randy?’ vroeg Jean.

‘Ik ben van gedachten veranderd. Ik moet nog ergens heen. Ik moet nog wat mensen opzoeken.’

‘Ook mensen als Roger?’ vroeg Cole.

Randy keek haar aan, en zijn glimlach werd dieper maar ook harder, vond Puller. Evengoed was het een aanstekelijke glimlach. Puller merkte dat zijn eigen lippen ook omhoogkwamen.

‘Die is de stad uit, hè? Dat heb ik gehoord.’

‘Heb je informatie over waar hij is?’ vroeg Puller.

‘Nee, ik zag zijn vliegtuig eerder vandaag over Drake vliegen.’

‘Ook mensen als Roger?’ vroeg Cole opnieuw.

Puller keek Cole aan. Zo gespannen had Puller haar niet eerder meegemaakt, terwijl ze toch de nodige stress hadden doorstaan.

‘Niets aan de hand, zusje agent,’ zei Randy. ‘Roger gaat zijn weg. Ik ga de mijne. En jullie gaan die van jullie.’ Hij spreidde zijn handen om naar alle leden van zijn familie te wijzen. ‘Maar ik denk dat jullie weg dezelfde is als die van Roger.’

‘Praat niet over dingen waar je niets van weet,’ zei Jean. ‘Dat is een slechte gewoonte die je in allerlei moeilijkheden kan brengen.’

Randy stond op en liet zijn servet op tafel vallen. ‘Het was verdomd leuk om bij je op visite te zijn. Laten we het over een jaar of tien nog eens overdoen.’

‘Randy?’ zei Jean. ‘Wacht. Zo bedoelde ik het niet.’

Maar hij liep door de kamer en was weg. De deur deed hij zachtjes achter zich dicht.