·25·

Hij parkeerde de Malibu aan de overkant. The Crib Room was open en al halfvol. Blijkbaar stonden de mensen hier vroeg op. Puller ging aan een tafel zitten in de hoek, met zijn rug tegen de muur. Hij zat nooit aan een buffet, tenzij hij in een spiegel kon zien wat er achter hem gebeurde. The Crib had niet zo’n spiegel achter het buffet. Daarom was dat geen optie. En vanaf deze plaats kon hij zijn auto goed in het oog houden.

Hij bestelde hetzelfde ontbijt als de vorige avond. Had je eenmaal iets goeds gevonden, dan bleef je daarbij.

Hij liet zijn blik over de andere klanten gaan. Het waren voor het merendeel mannen. Gekleed om naar hun werk te gaan, of misschien waren ze op weg van werk naar huis. Geen mannen in pak op dit uur van de ochtend. Alleen werkezels zoals hij. Hij keek naar de klok aan de wand.

Nul-vijf-dertig.

Hij nam een slok van zijn koffie. Twintig minuten om zijn eten te bestellen en het op te eten. Veertig minuten om op de plaats delict te komen. Nul-zes-dertig. Precies zoals hij tegen Cole had gezegd.

Hij dronk nog wat meer koffie. Die was goed en lekker warm en zat in een grote mok. Hij hield zijn hand eromheen en voelde hoe de warmte zijn huid binnendrong.

Buiten was het al meer dan vijfentwintig graden. Het was benauwd. Toen hij naar zijn auto was gerend om de ehbo-koffer te halen, had hij het zweet op zijn huid gevoeld. Maar als het warm was, dronk je iets warms. Daarmee dwong je je lichaam af te koelen. Als het koud was, deed je het tegenovergestelde. Eenvoudige wetenschap. Maar eerlijk gezegd hield Puller altijd van koffie, of het nu warm of koud was. Dat was iets van het leger. Puller wist precies wat het was: enkele normale ogenblikken in een abnormale wereld waarin mensen elkaar probeerden dood te maken.

‘John Puller?’

Hij keek naar links en zag een man van een jaar of zestig naast zijn tafel staan. De man was ongeveer een meter vijfenzeventig en nogal dik, met een huid die rood was van de zon. Plukken grijs haar staken onder zijn hoed vandaan. Hij droeg ook een politie-uniform. Puller keek naar het naamplaatje.

lindemann. De sheriff van dit leuke stadje.

‘Dat ben ik, sheriff Lindemann. Gaat u zitten.’

Lindemann liet zich op het bankje tegenover Puller zakken, zette zijn breedgerande hoed af en legde hem naast zich op de bank. Hij streek met zijn hand door zijn uitgedunde haar, dat naar alle kanten stak door de druk die de hoed had uitgeoefend. Hij rook naar Old Spice en koffie. Puller begon zich af te vragen of iedereen in Drake rookte.

‘Ik zal niet te veel van uw tijd in beslag nemen. Ik neem aan dat u het druk hebt,’ zei Lindemann.

‘U waarschijnlijk ook, sheriff.’

‘Zeg maar Pat. Hoe kan ik jou noemen?’

‘Hou het maar op Puller.’

‘Cole zegt dat je goed bent in wat je doet. Ik heb vertrouwen in haar. Er zijn mensen die zeggen dat ze als meid niet in een uniform en met een pistool zou moeten rondlopen, maar ik heb haar liever dan alle mannen in het korps.’

‘Als ik mag afgaan op wat ik heb gezien, ben ik het met je eens. Wil je koffie?’

‘De verleiding is groot, maar ik moet nee zeggen. Nou ja, mijn nieren moeten nee zeggen. En mijn prostaat, die volgens de dokter zo groot is als een grapefruit. Je hebt in een politiewagen niet veel plaatsen om te pissen.’

‘Dat kan ik me voorstellen.’

‘Dit alles is een verdomd lastige zaak.’

‘Ja, dat is het.’

‘We zijn hier zulke dingen niet gewend. De laatste moord die we hier hadden was tien jaar geleden.’

‘Wat gebeurde er toen?’

‘Een man betrapte zijn vrouw in bed met zijn broer.’

‘Heeft hij haar vermoord?’

‘Nee, ze was hem voor. Schoot hem neer. En daarna schoot ze de broer neer, toen die kwaad werd omdat ze zijn broer had doodgeschoten. Het werd knap ingewikkeld, vooral omdat twee van hen naakt waren.’ Hij zweeg even en keek om zich heen voordat hij zijn blik weer op Puller richtte. ‘In politiezaken werken we hier meestal niet met buitenstaanders samen.’

‘Daar kan ik inkomen.’

‘Maar ik denk dat we je hulp nodig hebben.’

‘Ik ben blij dat ik kan helpen.’

‘Je blijft met Sam samenwerken.’

‘Ja.’

‘Hou me op de hoogte. Ik heb met de media te maken.’ Hij trok er een vies gezicht bij.

‘Het leger kan je daarmee helpen. Ik kan je wel een naam en een nummer geven.’

‘Dat zou ik op prijs stellen.’

Puller haalde een kaartje uit zijn zak, schreef een naam en nummer op de achterkant en schoof het over de tafel. De sheriff pakte het op zonder ernaar te kijken en stak het in zijn borstzakje.

‘Ik ga maar weer eens,’ zei Lindemann. ‘En eet smakelijk.’

‘Dank je.’

Lindemann zette zijn hoed weer op en sjokte The Crib uit.

Toen Puller hem nakeek, trok een man twee tafels verderop zijn aandacht. Daar was maar één reden voor.

De man droeg een pet van het postbedrijf.