·67·

De Mercedes SL600 stond voor Pullers motelkamer geparkeerd toen hij daar om twee uur kwam aanrijden. Jean Trent zat achter het stuur. De motor van de auto draaide en de airco stond aan. Puller parkeerde naast de andere auto en stapte uit. Jean Trent deed dat ook. Ze droeg een mouwloze lichtgele jurk met een V-hals en een witte trui om haar schouders, bijpassende pumps en een wit parelsnoer. Haar haar en make-up waren onberispelijk. Het oude motel paste als achtergrond niet bij zoveel glamour.

‘Zoek je een kamer in het motel?’ vroeg Puller, toen hij bij haar kwam staan.

Ze glimlachte. ‘Toen ik vijftien was, maakte ik hier kamers schoon voor vier dollar per uur en dacht ik dat ik rijk was. Sam deed dat ook, maar zij kreeg drie dollar per uur.’

‘Waarom dat verschil?’

‘Ze was kleiner en kon niet zo hard werken. Mensen hier geven je geen cent te veel.’

‘Dat wil ik wel geloven.’

‘Heb je tijd om te lunchen? Of heb je al gegeten?’

‘Nee. In The Crib?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Ergens anders. Een mooiere gelegenheid. Over de grens van de county. Ik rijd wel.’

Puller dacht na. Hij had maar heel weinig tijd om een mogelijke catastrofe af te wenden. Had hij tijd voor een uitgebreide lunch? Toen dacht hij weer aan wat Mason had gezegd: Trent beheerde die pijplijn.

‘Wat is de bijzondere gelegenheid?’

‘Het is lunchtijd en ik heb honger.’

‘Heb je hier lang gewacht?’

‘Lang genoeg. Je had het zeker druk.’

‘Ja.’

‘Hoe gaat het met het onderzoek?’

‘Het vordert.’

‘Je bent opvallend zwijgzaam.’

‘Dat heb ik in het leger geleerd.’

‘Nee, ik denk dat het bij je politiewerk hoort. Mijn zus is net zo.’

‘Ik zag dat je man weer in de stad is. Luncht hij met ons mee?’

Haar glimlach werd net een beetje minder stralend. ‘Nee. Ben je zover?’

Hij keek naar haar mooie kleren en toen naar zijn eigen werkkleding.

‘Een duur restaurant? Ik weet niet of ik daar wel op gekleed ben.’

‘Je ziet er goed genoeg uit.’

Ze reed als een expert over de landwegen. In de bochten gaf ze gas op het juiste moment, zodat de zware motor van de Mercedes een optimaal toerental bereikte op de rechte stukken.

‘Heb je er ooit over gedacht te gaan racen?’ vroeg hij.

Ze glimlachte en drukte het gaspedaal op een wat langer recht stuk in, zodat de auto naar honderdveertig kilometer per uur ging. ‘Ik heb over veel dingen gedacht.’

‘Waarom ga je eigenlijk met me lunchen?’

‘Ik heb wat vragen en hoop dat je antwoorden hebt.’

‘Dat betwijfel ik. Je weet hoe zwijgzaam ik ben.’

‘Dan misschien je mening. Zou je die willen geven?’

‘We zullen zien.’

Vijftien kilometer later kwamen ze in een andere county, en nog eens drie kilometer verder nam ze een met bomen omzoomde oprijlaan van asfalt. Na twee bochten werd het terrein open. De bomen trokken zich terug en Puller zag een groot gebouw van twee verdiepingen, opgetrokken van natuursteen met stucwerk. Het zag eruit alsof het in zijn geheel uit Toscane was overgeplaatst. Aan de voorkant waren twee oude fonteinen en dichtbij draaide een waterrad langzaam rond in een stroompje. Naast het gebouw was een betegeld terras aangelegd. Een verweerde houten pergola met bloemrijke ranken vormde een plafond voor dat terras.

Puller keek naar het bord dat boven de voordeur hing. ‘‘‘Vera Felicita.’’ Het ware geluk?’

‘Spreek je Italiaans?’ vroeg ze.

‘Een beetje. Jij?’

‘Een beetje. Ik ben er vaak geweest. Ik vind het een prachtig land. Ik denk erover daar op een dag te gaan wonen.’

‘Dat zeggen mensen altijd als ze naar Italië gaan. Maar dan komen ze thuis en beseffen ze dat het niet zo gemakkelijk is als het lijkt.’

‘Misschien.’

Puller keek naar de dure auto’s die op het parkeerterrein van klinkers stonden. Aan de meeste terrastafels zaten mensen die even goed gekleed waren als Jean Trent. Ze dronken wijn en aten hun met zorg geserveerde gerechten.

‘Een populair restaurant,’ zei hij.

‘Ja, dat klopt.’

‘Hoe heb je het gevonden?’

‘Ik ben de eigenares.’