Kijken

Aan de counter bestelde een jonge, blonde vrouw een cappuccino en een clubsandwich. Daarna liep ze door naar achteren, waar ze plaatsnam aan een tafeltje langs de muur. Ze droeg een spijkerbroek die strak om haar brede heupen spande en laarzen met hakken die venijnig tikten op de grijze, marmeren vloer. Ze had een kort, zwart bontjasje aan en een bruine tas bij zich.

Ze opende de tas en haalde er een tijdschrift uit dat ze vluchtig, maar toch met enige precisie doorbladerde. Ze sloeg niets over, maar verdiepte zich ook nergens in. Toen ze klaar was met het blad en wist wat haar te wachten stond als ze het later ging lezen, stopte ze het terug in haar tas.

Ze keek om zich heen.

Haar blonde haar zat gedeeltelijk in een staart die hoog op haar hoofd stond. De staart werd door een rood elastiekje bij elkaar gehouden. Het haar stak een stukje recht omhoog en viel daarna als een gouden regen uiteen. Ze had een vermoeide blik in haar ogen.

De serveerster arriveerde met haar bestelling.

De vrouw wachtte tot ze weer weg was en nam toen een hap uit de clubsandwich. Terwijl ze kauwde, roerde ze in haar cappuccino. Een van haar voeten gaf op de grond de maat aan. De spijkerbroek had wijde, wat rafelige pijpen.

Ze haalde uit haar tas een agenda tevoorschijn, en daarna haar telefoon en het bijbehorende boekje met de gebruiksaanwijzingen. Ze begon te bladeren tot ze had gevonden wat ze zocht en toen sloeg ze haar agenda open. Ze pakte haar telefoon, toetste wat rond en stopte toen om een hap van haar clubsandwich te nemen. Ze moest haar mond behoorlijk opensperren.

Ze keek mij aan.

Ik hield haar blik vast.

Ze sloot haar mond en kauwde. Ze probeerde ook nog te glimlachen en boog zich weer over de telefoon en de agenda. Ze ging de nummers uit de agenda in het geheugen van de telefoon invoeren. Ze deed het geconcentreerd en snel, twee keer stoppend voor een slok koffie en een keer voor een hapje van haar sandwich. Ze keek niet meer op.

Het werd intussen steeds drukker in de trendy broodjeszaak. Geen tafeltje bleef onbezet en het geluid zwol aan. De blonde vrouw, een jaar of vijfentwintig, hooguit, maakte te midden van de drukte een steeds eenzamere indruk. Regelmatig waren er mensen die naar haar keken, maar het leek alsof alle blikken op haar afketsten. Haar concentratie was haar pantser. Uiteindelijk sloeg ze de agenda dicht, nam ze nog een slok koffie, pakte ze haar tas in en vertrok ze.

Ze had een opmerkelijke loop.

Een tikje log.

En ze helde licht voorover, alsof ze zou kunnen vallen.

Ze draaide met haar kont, omdat ze wist dat ze werd nagekeken. Het was een plagerige en ook trotse zwaai die ze in de beweging legde, en er was niets sexy’s aan – wat meteen het mooiste was.

Bijna bij de ingang kwam ze een vriendin tegen en vrijwel meteen klonk haar lach, die donker en vrolijk was, maar nog altijd alleen. Ik dacht aan mijn dochters, die op een dag ook alleen in een zaak als deze zullen zitten. Het was een mooie gedachte.