Licht

De mannen zaten tegenover elkaar aan een klein tafeltje. Ze zagen er welvarend en succesvol uit, al was de jongste van de twee ongeschoren en in vrijetijdskleding.

‘Ik zat helemaal vast,’ sprak de laatste, ‘ik zag het echt niet meer.’

De ander knikte.

‘Van Fred hoorde ik over die trainingen, nou ja, toen heb ik gebeld. Drie dagen, in zo’n Bilderberg-tent. Vijftien deelnemers, vijf begeleiders. Heel scherp, maar ook ontspannen. Geweldig om te zien hoe die mensen zo’n proces kunnen sturen zonder iets te doen.’

‘Hoe dan?’

‘Geen idee hoe ze dat doen, maar het speelt zichzelf allemaal uit. Je kon je dingen plenair doen, en je kon ze één op één doen. Je hoefde niet te zeggen wat je wilde, maar ze garandeerden wel dat iedereen aan de beurt zou komen.’

Weer een knikje van de ander.

‘Iedereen komt los bij zoiets, dat is fantastisch, hoor. Je ziet mensen voor je ogen veranderen. Een van die trainers hield er een toespraak over, echt met tranen in z’n ogen. Hij had het nou al vaak gezien en hij was er iedere keer weer kapot van. Dat mensen zich zo konden laten gaan.’

‘En jij?’

‘Nou, daarom zeg ik het: ik brak tijdens dat praatje. Echt waar. Huilen! Huilen! Het kwam er allemaal uit.’ De spreker leunde achterover, en herinnerde zich het moment. Een glimlach speelde over zijn gezicht. ‘Fascinerend om mee te maken,’ zei hij toen, ‘al die angst die eruit moet.’

‘Uhuh,’ zei de ander.

‘Het eerste wat ik daarna deed, toen ik weer terug was, was een ongelooflijk boze brief schrijven. Over alles wat mij dwarszat, en hoe ze mij aan het lijntje hielden, en hoe mijn gevoelens waren gekrenkt, echt alles, een heel emotionele brief. Maar die heb ik niet verstuurd.’

‘Verstandig,’ mompelde de ander.

‘Ik heb hem een paar dagen laten liggen. Dat helpt. Daarna heb ik een heel koele, maar ook harde brief geschreven. Alle feiten op een rijtje, maar ook een paar duidelijke punten over hun opstelling en mijn emoties. Die brief heb ik verstuurd. Heel rustig.’

‘Hebben ze al gereageerd?’

‘Nog niet inhoudelijk, maar de zaak is wel weer in beweging. Het belangrijkste is dat het me niet meer raakt. Ik ben er nu rustig onder. Het vreet niet meer aan me. Ik heb mijn punt gemaakt, en nu zij. Ik sta sterk.’

‘Hoeveel kost nou zo’n geintje?’

‘Die training? Drieduizend euro. Dat vind ik wel meevallen. Jij niet?’

‘Het is geld.’

‘Het is geld, ja. Maar emoties zijn belangrijker, en rust ook. Man, het vrat aan me. Ik heb nog nooit zulke vervelende onderhandelingen gevoerd. Je bent bijna rond, dan beginnen ze te vertragen en te draaien. En als ze er nou onderuit wilden, nee, dat ook weer niet. Ze proberen je gewoon klein te krijgen.’

‘Je bent ook klein.’

‘Hoe bedoel je? Ooh, verhoudingsgewijs. Ja, natuurlijk. Maar dat geeft ze het recht nog niet.’

De ander lachte cynisch en wenkte de serveerster. De man die zijn hart had gelucht leunde opnieuw ontspannen achterover. Hij had het licht gezien.